Okruchy

Jesienią wśród, pożółkłych miejsc

Ściszonych już po lecie scen

Czerwieniąc się skróconym dniem

Policzę co udało się, a czego nie

I będę prosił przed snem

Myślę, że robisz to też

Cokolwiek mamy, by móc

Na nowo szukać się znów

I będę prosił przed snem

Być tyle samo co mieć

Gdziekolwiek rzuci nas wiatr

By móc się szukać i trwać

Jesienią wśród ostatnich róż

Posadźmy tu, do ziemi znów

Okruchy z nas, na przyszłość by

Wśród lata traw wyrastać z nich, rozkwitać w nich